...ตกหลุมรักอีกครั้งที่เพิร์ืท
เพิ่งย่างเข้าอายุ 25 หมาดๆ ทางเดินชีวิตของผู้เขียน ก็คล้ายๆ กับทริปนี้ "ไม่รู้จะคาดหวังอะไรจากมัน" เดินไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเหนื่อย แล้วค่อยนั่งคิดอะไรไปคนเดียวว่า "ฉันมาทำอะไรที่นี่" คาดหวังหรือวางแผนอะไรก็ไม่ค่อยจะไปตามแผน แล้วก็ต้องมาติดอยู่กับอะไร "งงๆ" ที่ชีวิตยังหาคำตอบไม่ได้ มองไม่เห็นว่าอีก 20 - 30 ปีข้างหน้าชีิวิตจะดำเนินไปทางไหน แล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจว่า ที่ผ่านมาชีวิตมันไุถลมาจนถึงจุดๆ นี้ได้อย่างไร แต่หน้าตาเพื่อนรอบโต๊ะก็เดิมๆ คงจะรู้สึกคล้ายๆ กัน
หน้าที่การงานพาผู้เขียนมาที่เพิร์ท เมืองเงียบๆ เมืองหนึ่งของ
ออสเตรเลีย อย่างไม่ตั้งใจ ไม่มีเเผนให้วางและไม่รู้จะคาดหวังอะไรจากเมืองๆ นี้ แต่ด้วยเวลาว่างที่มีอยู่มากมายในทริปนี้ ผู้เขียนจึงตัดสินใจออกเดินจากโรงแรม มุ่งหน้าสูุ่ Hoy Street ตัด William Street ลัดเลาะไปตรอก London Court แล้วเดินไถลไปไกลถึง Riverside Drive นั่งเล่นบนหญ้าในสวนริมแม่น้ำจนถึงสองสามทุ่ม เพราะึถึงจะค่ำป่านนี้แล้วดวงอาทิตย์ก็ยังไม่ตกที่เพิร์ท แล้วผู้เขียนก็ได้คำตอบ...สังเกต ได้ ว่าที่ที่ผู้เขียนเดินไปเที่ยว ไม่ใช่ Major Tourist Attraction หรือไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยวที่ขึ้นชื่นของเพิร์ทอย่าง Free Mantle หรือ Swan Lake ซักเท่าไหร่ แต่เพราะเหตุเดียวกัน ที่ทำให้ผู้เขียนรู้สึก "พิเศษ" ราวกับว่าประสบการณ์ท่องเที่ยวในเมืองเล็กๆ แห่งนี้ ครั้งนี้ถูกสร้างมาเพื่อผู้เขียนเพียงผู้เดียว...ไม่ต้องแย่งกับใคร สิ่งละอันพันละน้อยของเมืองนี้นี่แหละที่ดึงดูดสายตา ชวนให้อารมณ์ดีในทุกๆ ก้าวที่เดินไป ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่เราไม่คาดหวังที่สุดนี่แหละ อาจจะเป็นกุญแจสู่ความสุขในแต่ละวันของชีวิต
ย่าน ที่ผู้เขึยนเข้าไปเยี่ยมชม มีส่วนผสมที่ลงตัวระหว่างตึกอิฐแดงแปลกตาแบบย้อนยุค ตึกระฟ้าแบบเมืองใหญ่และธรรมชาติเหงาๆ ที่ให้ความอบอุ่นใจแบบแปลกๆ ....เหมือนผู้เขียนได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง...กลับสู่ความเรียบง่ายที่สามารถทำให้ผู้เขียนยิ้มได้ตลอดทางที่เยี่ยมเพิร์ท
ใน ตัวเมือง ถึงผู้คนจะออกมาเดินกันพลุกพล่านในช่วงสุดสัปดาห์ แต่ก็ไม่ถึงกับแออัดเหมือนซิดนีย์หรือเมลเบิร์น ผู้คนไม่รีบร้อนจะไปไหน Caf ริมทางเเบบใน Paris เห็นอยู่ริมทางประปราย ตึกเล็กตึกน้อยในความรู้สึก เหมือนผู้เขียนกำลังอยู่ในเมืองบ้านตุ๊กตา ตรอกย้อนยุคอย่าง London Court ชวนให้นึกถึงตรอกไดอากอน แอลลี่ในหนังแฮร์รี่ พอตเตอร์ได้อย่างดี ร้านรวงเล็กๆ ขายขนม น้ำชาในตึกอิฐสีน้ำตาลเข้ม อย่างเมืองอังกฤษผู้ดีก็ยังมีให้เห็นในตรอกนี้
สวนสวยริมแม่น้ำ อากาศดีๆ ก็ยังมีให้ชื่นชมในโลกแออัดใบนี้... ผู้เขียนไปนั่งข้างๆ ต้นปาล์ม ริมแม่น้ำกว้าง... คนเมืองเพิร์ทเริ่มออกมาวิ่งกันแล้วในยามเย็น ตรงข้ามกับเรือยอชขนาดย่อมที่เริ่มล่องกลับเข้าฝั่ง...
ผู้เขียนตก หลุมรักอีกครั้งที่เพิร์ท ...ตกหลุมรักโลกเยินๆ ใบนี้ เพราะในซอกหลืบที่ไกลตาออกไป... แม้คุณจะมองไม่เห็น มันก็ยังมีความสวยงามให้ตั้งตาคอยเพื่อพานพบ ...และผู้เขียนก็ตกหลุมรักตัวเอง...รักชีวิตของตัวเองอีกครั้ง หลังจากที่หลงลืมมันไปนาน และเข้าใจว่าทุกวินาทีที่ผ่านมา มันไม่เคยสูญเปล่า ทุกๆ ย่างก้าวที่ผ่านมา ไม่ว่าจะผิดพลั้งหรือเป็นก้าวที่ถูกต้อง มันก็พาผู้เขียนให้มาเจอคำตอบให้ชีวิตโล่งๆ ที่เพิร์ท
คำ ตอบของชีวิตที่ผู้เขียนได้ คือ "เหมือนธรรมชาติกำหนดชีวิตได้ ชีวิตท้อเมื่อไหร่ ก็ชอบส่งกำลังใจเล็กๆ น้อยๆ ให้ใจพองๆ มีเเรงเดินหน้าต่อ ...อาจจะไปได้อีกไม่ไกลมาก็ท้ออีก แต่ก็ยังดีกว่านั่งเฉยๆ ไม่มีกำลังใจจะเดินหน้าไปไหนเลย คราวนี้ ธรรมชาติส่งผู้เขียนมาที่เพิร์ท เพื่อมาเจอะเจอกับความสวยงามเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่ต้องเสียเงินซักเหรียญ เพื่อรีชาร์จชีวิต"Perth เป็นเมืองใหญ่ที่สุดทางฝั่งตะวันตกของประเทศออสเตรเลีย และไดู้ถูกจัดอันดับให้เป็นเมืองที่น่าอยู่อันดับ 4 ของโลกในปี 2008 โดยนิตยสาร Eco
.........................................................................................................................................................................
แสดงความคิดเห็น